Wojciech Pszoniak

  Cześć !

Dzisiaj chciałam pokazać Wam mój autograf jaki dostałam od Wojciecha Pszoniaka. Niestety nie mam zdjęcia z aktorem.

 O aktorze:

Wojciech Zygmunt Pszoniak (ur. 2 maja 1942 we Lwowie) – polski aktor teatralny i filmowy, pedagog. Przez Gustawa Holoubka i Zbigniewa Zapasiewicza został uznany za jednego z największych polskich aktorów dramatycznych po 1960 roku (obok Piotra Fronczewskiego i Andrzeja Seweryna). Wojciech Pszoniak pochodzi ze Lwowa, gdzie się urodził i spędził pierwsze dwa lata życia. Pod koniec II wojny światowej jego rodzina musiała wyjechać z tego miasta. Dorastał w Gliwicach. W młodości grał na skrzypcach i klarnecie, w średniej szkole muzycznej w Bytomiu uczył się gry na oboju, udzielał się też w orkiestrze wojskowej. Występował w teatrach amatorskich i studenckich, a także w kabaretach (w 1961 założył kabaret „Czerwona Żyrafa”). W 1968 ukończył studia na PWST w Krakowie. Występował na scenach Starego Teatru w Krakowie oraz Teatru Narodowego w Warszawie i Teatru Powszechnego w Warszawie. W latach 1974-1980 był wykładowcą w warszawskiej PWST. W latach 70. występował także w kabarecie Pod Egidą. Od końca lat 70. grał w teatrach francuskich. W latach 80. wyjechał na stałe do Paryża. Od lat 90. grywa zarówno w przedstawieniach francuskich, jak i w polskich. Wystąpił m.in. w przedstawieniach: Klątwa Stanisława Wyspiańskiego w reżyserii Konrada Swinarskiego (1970), Miłość i gniew Johna Osborne’a w reż. Zygmunta Hübnera (1973), Rewizor Nikołaja Gogola w reż. Jerzego Gruzy (1977), Siedem pięter Dino Buzattiego w reż. Andrzeja Barańskiego (1995), Śmieszny staruszek Tadeusza Różewicza w reż. Stanisława Różewicza (1997) oraz w wyreżyserowanym przez siebie Dożywociu Aleksandra Fredry (2001). Na ekranie debiutował w bułgarskim serialu Proizszestwie na Cljapata ulica z 1965. W filmie polskim natomiast w 1970 (Twarz anioła w reż. Zbigniewa Chmielewskiego). Wystąpił w kilkudziesięciu filmach polskich, francuskich i w produkcjach międzynarodowych. Zagrał m.in. tytułową rolę w Diable w reż. Andrzeja Żuławskiego (1972), rolę Mieszka I w Gnieździe w reż. Jana Rybkowskiego (1974), doktora Marglewskiego w Szpitalu przemienienia w reż. Edwarda Żebrowskiego (1978), Siedelmayera, dyrektora cyrku w Arii dla atlety w reż. Filipa Bajona (1979), Josełe w Austerii w reż. Jerzego Kawalerowicza (1982) oraz Kamińskiego w Strajku w reż. Volkera Schlöndorffa (2007). Wystąpił także w filmach Andrzeja Wajdy: w roli Dziennikarza i Stańczyka w Weselu (1972), Moryca w Ziemi obiecanej (1974), Robespierre’a w Dantonie (1983) i tytułowej roli w Korczaku (1990). Został członkiem honorowego komitetu poparcia Bronisława Komorowskiego przed przyspieszonymi wyborami prezydenckimi 2010 oraz przed wyborami prezydenckimi w Polsce w 2015 roku. Wojciech Pszoniak mieszka na stałe we Francji, jednak podkreśla swoje przywiązanie do Polski. W jednym z wywiadów mówił:

"– Mieszkając na Zachodzie, nigdy nie traciłem kontaktu z Polską. Tu ciągle mam mieszkanie, własny NIP i PIT. Tu mam przyjaciół. Rodzice wychowywali mnie w przekonaniu, że Polska jest najlepszym i najpiękniejszym krajem. Dzięki podróżom po świecie zrozumiałem, że to nie do końca prawda, że są kraje piękniejsze i zasobniejsze. Ale miłość do ojczyzny jest jak miłość do matki. Kochać ją trzeba i szanować za to, że jest. Im bardziej biedna i umęczona, tym większej wymaga miłości."

Mój autograf od aktora: 

Autograf załatwił mi mój chłopak.

Irena Karel

Cześć !

Dzisiaj chciałam pokazać Wam mój autograf jaki dostałam od Ireny Karel. Niestety nie mam zdjęcia z aktorką.

O aktorce:

Irena Karel, właściwie Irena Kiziuk - urodziła się 10 sierpnia 1943 we Lwowie. Polska aktorka teatralna i filmowa, artystka kabaretowa. W 1964 roku ukończyła Państwową Wyższą Szkołę Teatralną w Warszawie. W latach 1964–1977 występowała na deskach warszawskiego Teatru Komedia. Aktorka kabaretu Dudek. Żona operatora Zygmunta Samosiuka. Zwana „polską Brigitte Bardot”.

Mój autograf od aktorki:

Autograf załatwił mi mój chłopak. 

Gabriela Muskała

Cześć !

Dzisiaj chciałam pokazać Wam mój autograf jaki dostałam od Gabrieli Muskały. Niestety nie mam zdjęcia z aktorką.

O aktorce: 

Gabriela Muskała - urodziła się 11 czerwca 1969 roku w Kłodzku. Polska aktorka teatralna i filmowa, dramatopisarka. Jest absolwentką łódzkiej PWSFTiT (1994). W latach 1993–1997 występowała w Teatrze Powszechnym w Łodzi i równolegle od 1995 do 1996 gościnnie w Teatrze Kwadrat w Warszawie. Od 1997 związana jest z łódzkim Teatrem im. S. Jaracza, a od 2005 roku również z warszawskim Teatrem Dramatycznym. W 2004 roku występowała gościnnie w Teatrze Narodowym w Warszawie. Jest laureatką m.in. I nagrody na Przeglądzie Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu (1995), dwukrotna laureatka „Złotej Maski” – nagrody łódzkich dziennikarzy, nagrody dla najlepszej aktorki na XI Międzynarodowym Festiwalu Sztuk Przyjemnych i Nieprzyjemnych w Łodzi. Wraz z siostrą, Moniką Muskałą, tłumaczką literatury niemieckojęzycznej, tworzą autorski duet „Amanita Muskaria”, którego monodram Podróż do Buenos Aires, Work in Regress był pokazywany na festiwalach w kraju i za granicą: w Brukseli i Egerze. W maju 2007 w Teatrze Narodowym odbyła się prapremiera drugiej sztuki Amanity Muskarii pt. Daily Soup. W 2012 odbyła się premiera telewizyjna tego spektaklu w ramach Teatru Telewizji na żywo.

Mój autograf od aktorki:

Autograf załatwił mi mój chłopak.

Henryk Sawka

Cześć !

Dzisiaj chciałam pokazać Wam mój autograf jaki dostałam od Henryka Sawki. Niestety nie mam zdjęcia z rysownikiem.

O rysowniku:

Henryk Sawka - urodził się 9 lutego 1958 roku w Gryfinie. Polski rysownik, satyryk i ilustrator. Wychowywał się w Polesinach. Ukończył polonistykę. Debiutował w 1985 na łamach czasopisma „itd”. Jest laureatem wyróżnienia Festiwalu Artystycznego Młodzieży Akademickiej FAMA'84 (stypendium artystyczne), Nagrody Młodych im. Stanisława Wyspiańskiego (1989), Złotej Szpilki (1992) i Nagrody Artystycznej Prezydenta Miasta Szczecina (1992). W 1995 roku zdobył Złoty Medal legnickiego Satyrykonu. Laureat Festiwalu Dobrego Humoru (2009). Został uhonorowany tytułem Ambasadora Szczecina 2002. Wydał kilka książek ze swoimi rysunkami, m.in: Boże, toś Polskę…! (1989), Wprost od Sawki (1992), Sawka większy niż życie (1995), The Best of Sawka (2008), Sceny z życia małżeńskiego (2009). Był jurorem wielu konkursów oraz przeglądów kabaretowych, wśród nich Przeglądu Kabaretów PaKA w Krakowie. Hobbystycznie pisze skecze, parodie oraz trawestacje utworów literackich. Jego rysunki publikowały „Szpilki”, „Tygodnik Gdański”, „Kurier Szczeciński”, „Student”, „Nowy Medyk”, „Sztandar Młodych”, „Gazeta Krakowska”, „Dziennik Polski”, „Playboy”, „Polska the Times”, „Rzeczpospolita”, „Gazeta Wyborcza”, „Wprost”, „Newsweek Polska” oraz „Polskie Radio Szczecin”. 13 lipca 2012 o godzinie 13:13 została otwarta Galeria Henryka Sawki w Szczecinie, przy alei Wojska Polskiego 40. Jest ojcem Karoliny Sawki.

Mój autograf od rysownika:

Autograf załatwił mi mój chłopak.

Paweł Pawlikowski

Cześć !

Dzisiaj chciałam pokazać Wam mój autograf jaki dostałam od Pawła Pawlikowskiego. Niestety nie mam zdjęcia z reżyserem.

O reżyserze:

Paweł Aleksander Pawlikowski - urodził się 15 września 1957 roku w Warszawie. Polski reżyser i scenarzysta filmowy. Autor Idy (2013), pierwszego polskiego filmu nagrodzonego Oscarem dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego. Dzieciństwo spędził w Warszawie, uczęszczał do szkoły podstawowej na warszawskim Mokotowie. Jego matka pochodziła z tradycyjnej katolickiej rodziny i była anglistką wykładającą na Uniwersytecie Warszawskim, zaś ojciec był uznanym lekarzem pochodzenia żydowskiego, który na fali antysemickiej nagonki, będącej następstwem wydarzeń marcowych, w 1969 wyjechał do Austrii, już po rozpadzie małżeństwa (rodzice potem zeszli się w Niemczech, ojciec przeniósł się z Austrii). Jak wspomina Pawlikowski, jego ojciec „kochał Polskę jak nikt inny i wyjazd z kraju był dla niego ciosem”. Babka ze strony ojca, z zawodu lekarka, była Żydówką, zginęła w Auschwitz. On sam został ochrzczony i, podobnie jak matka, był katolikiem. Matką chrzestną Pawlikowskiego była aktorka Barbara Kwiatkowska-Lass, przyjaciółka jego matki. W 1971, gdy miał 14 lat, wyjechał wraz z matką do Wielkiej Brytanii. Później mieszkał krótko w Niemczech, we Włoszech i we Francji, a następnie na stałe osiedlił się w Anglii, gdzie ogółem spędził prawie 30 lat swego życia. Pierwszy okres pobytu w Anglii spędził w katolickiej szkole pod Londynem, prowadzonej przez Zgromadzenie Księży Marianów NPNMP. Ponieważ nie chciał się uczyć i poddać dyscyplinie, został z niej wyrzucony. Na uczelniach w Londynie i Oksfordzie studiował literaturę i filozofię. To właśnie w Oksfordzie zapisał się na warsztaty filmowe. W 1986 dostał się na staż do BBC i zajął się tworzeniem filmów, początkowo dokumentalnych. W latach 2004–2007 był fellow[a] na Oxford Brookes University. Ma dwoje dzieci, syna i córkę. Jego żona, która wyemigrowała z Rosji w latach 80., zmarła na raka w 2006, co reżyser bardzo mocno przeżył. Pod koniec 2017 ożenił się z modelką Małgorzatą Belą. Mieszka w Warszawie. Pawlikowski zaczął pracę reżyserską od filmów dokumentalnych. Jego najbardziej znane dzieła (realizowane dla BBC) poświęcone były Rosji, np. Z Moskwy do Pietuszek z Wieniediktem Jerofiejewem (1990), zawierający m.in. wywiad z pisarzem. Swój pierwszy pełnometrażowy film fabularny, Ostatnie wyjście (Last Resort, 2000), nakręcił w wieku 43 lat i poświęcił go opowieści o rosyjskiej imigrantce, która stara się o uzyskanie azylu w Wielkiej Brytanii (za film otrzymał nagrodę BAFTA dla „najbardziej obiecującego twórcy”). W 2004 wyreżyserował kolejny film Lato miłości, opowiadający o historii miłosnej między dwiema nastolatkami, które dzieli „przepaść klasowa”. Film zapoczątkował karierę aktorki Emily Blunt i otrzymał nagrodę BAFTA jako najlepszy film brytyjski w 2005 . W 2005 Pawlikowski rozpoczął realizację projektu The Restraint of Beasts, przerwanego w kolejnym roku chorobą żony. Gdy wykryto u niej raka w ostatnim stadium, reżyser postanowił zawiesić projekt i opiekował się nią do ostatnich chwil. Wrócił do reżyserii dopiero po pięciu latach, gdy jego dzieci skończyły liceum i usamodzielniły się. W 2011 zakończył pracę nad kolejnym filmem pełnometrażowym, którego akcja rozgrywa się w Paryżu. Była to Kobieta z piątej dzielnicy, na podstawie powieści Douglasa Kennedy’ego, z Kristin Scott Thomas i Ethanem Hawkiem w rolach głównych. Filmem tym, którego tematem Pawlikowski uczynił schizofrenię i emocjonalny obłęd, ewidentnie odreagowywał śmierć żony. W 2011 Pawlikowski był przewodniczącym jury na 36. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni. Pierwszy projekt filmu na temat siostry zakonnej, która poznaje zapomniane elementy polskiej historii, dowiedziawszy się, że sama jest Żydówką, powstał w 2009 i nosił tytuł Sister of Mercy (Siostra miłosierdzia). Scenariusz, napisany wspólnie z Cezarym Harasimowiczem, został uhonorowany w 2010 na 63. MFF w Cannes nagrodą European Talent w ramach programu MEDIA[b]. Pawlikowski odrzucił jednak ten scenariusz i napisał kompletnie nową wersję filmu, na podstawie której powstała Ida. Światowa premiera filmu miała miejsce 30 sierpnia 2013 podczas 40. edycji festiwalu filmowego w Telluride (Kolorado), z kolei polska – 11 września 2013 na 38. edycji festiwalu filmowego w Gdyni, gdzie film otrzymał Złote Lwy za najlepszy film. Pawlikowski został później nagrodzony podczas 19. ceremonii wręczenia Orłów za najlepszy film i najlepszą reżyserię. W 2015 roku Ida otrzymała Nagrodę BAFTA za najlepszy film nieanglojęzyczny podczas 68. ceremonii wręczenia tych nagród oraz Oscara w tej samej kategorii w trakcie 87. ceremonii ich wręczenia, zostając pierwszym polskim filmem z Oscarem w tej kategorii. 28 marca 2017 scenariusz nowego projektu Pawlikowskiego pod tytułem Zimna wojna otrzymał wsparcie finansowe od Łódzkiego Funduszu Filmowego w kwocie 270 tysięcy zł. Obraz zakwalifikował się do udziału w konkursie głównym na 71. MFF w Cannes jako pierwszy film w języku polskim od czasu Przesłuchania, zaprezentowanego w 1990. Film po premierze przyjęto długimi owacjami na stojąco, a recenzje były jednomyślnie pozytywne. Ostatecznie Pawlikowski otrzymał w Cannes Złotą Palmę za najlepszą reżyserię jako pierwszy polski twórca w historii tej nagrody. W grudniu 2018 otrzymał za Zimną wojnę Europejską Nagrodą Filmową za najlepszą reżyserię i scenariusz. Obraz został też uznany najlepszym europejskim filmem roku. 22 stycznia 2019 Paweł Pawlikowski został nominowany do Nagrody Amerykańskiej Akademii Filmowej w kategorii najlepszy reżyser za film Zimna wojna. W marcu 2019 na gali Polskich Nagród Filmowych otrzymał Orła za najlepszą reżyserię filmową. Zimna wojna natomiast została uznana za najlepszy film i zdobyła w sumie siedem statuetek.

Mój autograf od reżysera:

Autograf załatwił mi mój chłopak..

Krystyna Kofta

Cześć !

Dzisiaj chciałam pokazać Wam mój autograf jaki dostałam od Krystyny Kofty. Niestety nie mam zdjęcia z pisarką.

O pisarce:

Krystyna Bogumiła Kofta - urodził się 23 grudnia 1942 w Poznaniu. Pisarka, polonistka, plastyczka i felietonistka. Ukończyła Liceum Plastyczne im. Piotra Potworowskiego w Poznaniu. Przez rok studiowała malarstwo na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Jest absolwentką filologii polskiej na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Debiutowała w 1976 opowiadaniem Lustro, które opublikowane zostało na łamach „Kultury”. Od tego czasu znana jest jako autorka powieści i opowiadań oraz książek publicystycznych, często dotyczących problematyki kobiecej i relacji damsko-męskich. Krystyna Kofta pisała również książki dla dzieci „Mój brat”, „Malowanie”, „Istota”. Tworzy również scenariusze filmowe oraz dramaty. Na podstawie Lewa, wspomnienie prawej, najbardziej osobistej z jej książek, powstał monodram w reżyserii Tomasza Obary, wystawiany przez Teatr im. Wilama Horzycy w Toruniu. wykonywany przez aktorkę Teresą Stępień-Nowicką. Grany m.in. w Centrum Onkologii w Warszawie a ostatnio wystawiany w Budapeszcie. Za teatr radiowy Stare wiedźmy (z Danutą Szaflarską) otrzymała Grand Prix na Festiwalu „Dwa Teatry – Sopot 2008”. Współpracuje z czasopismami „Twój Styl” w którym publikuje swoje felietony. Pisuje o literaturze do pisma „Nowe Książki”. Maluje, rysuje, bloguje i pasjonuje się polityką. Feministka społeczna, broni kobiet chorych, pokrzywdzonych, doświadczających przemocy. Pomysłodawczyni Marszu Pand – akcji mającej na celu doprowadzenie do podpisania Konwencji Anytyprzemocowej. Wraz z grupą kobiet z Kongresu Kobiet uczestniczyła w rozmowach z min. Sikorskim. Od wielu lat bierze aktywny udział w akcjach profilaktyki raka piersi. Współpracuje z fundacjami i organizacjami. Propaguje profilaktykę raka piersi m.in. w środowisku lekarzy. Mówi o trudnych relacjach lekarza i pacjenta. Została członkiem kapituły ustanowionej w 2013 Nagrody Newsweeka im. Teresy Torańskiej. Jest żoną profesora psychologii Mirosława Kofty (brata Jonasza Kofty), matką nauczyciela biologii Wawrzyńca. od 1973 mieszka w Warszawie.

Mój autograf od pisarki:

Autograf załatwił mi mój chłopak.

Dorota Kamińska

Cześć !

Dzisiaj chciałam pokazać Wam mój autograf jaki dostałam od Doroty Kamińskiej. Niestety nie mam zdjęcia z aktorką.

O aktorce:

Dorota Kamińska - urodziła się 7 czerwca 1955 roku w Warszawie. Polska aktorka teatralna i filmowa, prezenterka telewizyjna. Po maturze zdawała egzamin wstępny na Politechnikę Warszawską, jednak zrezygnowała ze studiów inżynierskich i postanowiła wstąpić do szkoły teatralnej, którą wówczas w 1975 kończył jej starszy brat Emilian Kamiński. Rok później została przyjęta na Wydział Aktorski warszawskiej PWST, którą ukończyła w 1980. Jej debiutem scenicznym była rola pensjonarki w spektaklu Ryszarda Marka Grońskiego Podróż po Warszawie (1977) w reżyserii Andrzeja Strzeleckiego na deskach warszawskiego Teatru na Woli. W latach 1979–1998 związana była z Teatrem Studio im. Stanisława Ignacego Witkiewicza w Warszawie, gdzie wielkim wydarzeniem artystyczno-towarzyskim sezonu 1990/1991 była jej tytułowa rola w przedstawieniu Tamara o słynnej malarce Tamarze Łempickiej. Występowała także w teatrach warszawskich: Za Dalekim (1988) i Komedia (2001) oraz Wrocławskim Teatrze Komedia (2007). Jeszcze podczas studiów zadebiutowała na dużym ekranie w filmie Krzysztofa Zanussiego Barwy ochronne (1976) jako gorliwa studentka Maria Piechowiak, zwyciężczyni konkursu. Pojawiła się gościnnie w serialach: Rodzina Połanieckich (1978), Ślad na ziemi (1978), Dom (1980), 07 zgłoś się (1981) i Życie Kamila Kuranta (1982). Pierwszą swoją główną rolę kobiecą zagrała w dramacie Wojciecha Wójcika Karate po polsku (1982) jako dziewczyna plastyka-karateki (Edward Żentara). Przebojem frekwencyjnym 1985 okazała się komedia erotyczna Och, Karol (1985) z jej udziałem. W serialu W labiryncie (1990) wystąpiła w roli Danuty Mayer, żony Davida Mayera (Karol Strasburger), koleżanki Joanny Racewicz (Sławomira Łozińska). W latach 90. prowadziła i redagowała dwa cotygodniowe programy – magazyn filmowy „Oskar” na kanale Polsat oraz nocną audycję radiową w Programie 1 Polskiego Radia na temat kina. Pisała recenzje i wywiady do czasopism: „Pani”, „Kobieta i Życie” i „Życie Warszawy”. Prowadziła również imprezy okolicznościowe. Powszechną popularność przyniosła jej rola Mai Weber, klientki fitness clubu w sitcomie Fitness Club (1994–1995) oraz postać Renaty Lemańskiej, szefowej OPZ w serialu Polsatu Fala zbrodni (2003–2008). Za kreację matki Tani w dramacie Pręgi (2004) otrzymała nominację do nagrody Orła w kategorii najlepsza drugoplanowa rola kobieca. W 2013 po raz pierwszy wystąpiła w Teatrze Kamienica u boku brata – Emiliana Kamińskiego w sztuce pt. Porwanie Sabinek (premiera 8 czerwca 2013 r. w Teatrze Kamienica).

Mój autograf od aktorki:

Autograf załatwił mi mój chłopak.

Wojciech Smarzowski

Cześć !

Dzisiaj chciałam pokazać Wam mój autograf jaki dostałam od Wojciecha Smarzowskiego. Niestety nie mam zdjęcia z reżyserem.

O reżyserze:

Wojciech Smarzowski -  urodził się 8 stycznia 1963 roku w Korczynie. Polski reżyser filmowy i teatralny, scenarzysta, operator filmowy. Pochodzi z rodziny wojennych przesiedleńców z obszaru Kresów Wschodnich w 1944. Wychowywał się w Jedliczu, gdzie uczęszczał do szkoły podstawowej i liceum. W młodości trenował piłkę nożną w klubie Nafta Jedlicze. Interesował się fotografią. Został absolwentem wydziału operatorskiego PWSFTviT w Łodzi. Studiował filmoznawstwo na Uniwersytecie Jagiellońskim. Początkowo zajmował się filmem dokumentalnym, reklamowym i teledyskami. Podczas powstawania filmu Pod Mocnym Aniołem powstał film dokumentalny Pod Mocnym Smarzolem, którego reżyserem był Adam Lewandowski, a współscenarzystą i producentem Jacek Rzehak, który był także producentem Pod Mocnym Aniołem i Kleru.

Mój autograf od aktora:

Autograf załatwił mi mój chłopak.

Adam Woronowicz

Cześć !

Dzisiaj chciałam pokazać Wam mój autograf jaki dostałam od Adama Woronowicza. Niestety nie mam zdjęcia z aktorem.

O aktorze:

Adam Woronowicz  - urodził się . 25 grudnia 1973 roku w Białymstoku. Polski aktor, w latach 1997–2001 i od 2008 aktor Teatru Rozmaitości w Warszawie (TR Warszawa). Skończył V Liceum Ogólnokształcące w Białymstoku, a następnie studia na Wydziale Aktorskim Akademii Teatralnej w Warszawie w 1997 roku. Występował w Teatrze Rozmaitości w Warszawie w latach 1997–2001 i w Teatrze Powszechnym w Warszawie od 2001 do 2009 roku. Od 2009 roku ponownie występuje w Teatrze Rozmaitości w Warszawie (obecnie znany pod nazwą TR Warszawa). Laureat Nagrody im. Aleksandra Zelwerowicza za sezon 2004/2005, przyznawanej przez redakcję miesięcznika „Teatr”, za role Fadinarda w „Słomkowym kapeluszu” Eugène’a Labiche’a w Teatrze Powszechnym w Warszawie oraz Mirona w spektaklu Teatru Telewizji „Pamiętnik z Powstania warszawskiego” według Mirona Białoszewskiego. Zagrał rolę księdza Jerzego Popiełuszki w filmie Popiełuszko. Wolność jest w nas w reżyserii Rafała Wieczyńskiego. We wrześniu 2018 na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni otrzymał nagrodę dla najlepszego aktora.

Mój autograf od aktora:

Autograf załatwił mi mój chłopak. 

Philippe Tłokiński

Cześć !

Dzisiaj chciałam pokazać Wam mój autograf jaki dostałam od Filipa Tłokińskiego. Niestety nie mam zdjęcia z aktorem.

O aktorze:

Philippe Tłokiński - urodził się 6 maja 1985 roku w Bois-Bernard. Polski aktor filmowy i teatralny. Urodził się w Bois-Bernard we Francji, jest synem byłego piłkarza Widzewa Łódź, Mirosława Tłokińskiego. Wychowywał się w Genewie, w 2008 został absolwentem Wyższej Szkoły Teatralnej w Saint-Étienne. Grał na deskach francuskich i szwajcarskich teatrów: Théâtre du Trèfle w Poitiers, Comédie de Reims, Théâtre Saint-Gervais w Genewie. Związany z Teatrem Komedia w Warszawie[4]. Karierę filmową rozpoczynał, grając w filmach i serialach francuskich. W Polsce znany głównie z ról w serialach Prosto w serce i Przepis na życie. Od marca 2012 roku prezenter telewizyjny w programie „Rude Tube” na antenie telewizji AXN Spin; show prowadzi wspólnie z Mariuszem Infuleckim.

Mój autograf od aktora:

Autograf załatwił mi mój chłopak.