Sławomir Szmal

Cześć !

Dzisiaj chciałam pokazać Wam mój autograf jaki dostałam od Sławomira Szmala. Oprócz niego mam również zdjęcie z piłkarzem.

Krótko o piłkarzu: 

Sławomir Szmal - urodził się 2 października 1978 roku  w Strzelcach Opolskich. Polski piłkarz ręczny, występujący na pozycji bramkarza, w latach 1998–2018 reprezentant kraju, rekordzista pod względem liczby oficjalnych spotkań międzypaństwowych w kadrze seniorskiej (298 meczów, 3 gole), od 2011 zawodnik Vive Tauron Kielce. Wicemistrz świata z 2007, brązowy medalista Mistrzostw Świata 2009 oraz Mistrzostw Świata 2015. Dwukrotny uczestnik igrzysk olimpijskich (2008 i 2016). Najlepszy piłkarz ręczny świata roku 2009. Laureat 76. Plebiscytu Przeglądu Sportowego i Telewizji Polskiej na 10 najlepszych sportowców Polski roku 2010 (zajął w nim 6. miejsce). Dzieciństwo oraz wczesną młodość spędził w Zawadzkiem. Od zawsze lubił sport i miał do niego smykałkę. Początkowo próbował różnych dyscyplin (m.in. przejawiał talent do piłki nożnej), ale dość wcześnie postawił na piłkę ręczną. Była to niejako rodzinna tradycja, bowiem dyscyplinę tę uprawiali również jego ojciec (który po zakończeniu kariery zawodniczej został trenerem Stali), matka, stryj, wujek (Andrzej Mientus, w latach 80. jeden z bramkarzy reprezentacji Polski) i siostra. Przygodę ze szczypiorniakiem rozpoczął w wieku 11 lat w drużynie juniorów Stali Zawadzkie, a jego pierwszym szkoleniowcem był nieżyjący już Jerzy Piechula, nauczyciel wychowania fizycznego. Bramkarzem został nieco przez przypadek, jednak to na tej pozycji grał w półfinale mistrzostw Polski juniorów, gdzie po raz pierwszy zobaczyli go opiekunowie reprezentacji juniorskiej. Szybko dostał powołanie do tej kadry, a następnie zadebiutował w młodzieżówce. Jako że był niezwykle pracowity, miał spory talent i robił znaczne postępy szybko znalazł się w kadrze zespołu seniorskiego swojego klubu (wprowadzał go do niej jego ojciec Kazimierz). W 1996 trafił do Gwardii (WKW) Opole, gdzie ściągnął go i trenował Antoni Przybecki. Po roku – mając 19 lat – przeszedł do Hutnika Kraków[5] i w jego barwach zadebiutował w polskiej ekstraklasie. Do Krakowa wyjechał tuż po ukończeniu szkoły, bo w Zawadzkiem nie mógł znaleźć pracy. Jednak tamtejszy klub popadł w tarapaty finansowe i w 1999 przestał istnieć, a Szmal został bez pracodawcy. Jego talent dostrzegli włodarze Warszawianki Warszawa, którzy podpisali kontrakt z „Kasą”, wówczas już członkiem kadry narodowej. Ze stołecznym zespołem odniósł pierwsze sukcesy – w sezonie 2001/2002 wywalczył bowiem wicemistrzostwo kraju (1 punkt za Orlenem Płock) i Puchar Polski (zwycięstwo nad Kolporterem Lider Market Kielce). Latem 2002 postanowił przenieść się do drużyny ówczesnego mistrza, bowiem jego marzeniem było wywalczenie pierwszego tytułu, jednak w sezonie 2002/2003 od „Nafciarzy” lepsze okazało się o 1 punkt Vive Kielce. Na pocieszenie Szmalowi został tytuł najlepszego bramkarza ligi. 12 kwietnia 2010 podpisał czteroletni kontrakt z Vive Targi Kielce, który będzie obowiązywał od 1 lipca 2011. Jednocześnie podjęto negocjacje, by zawodnik występował w barwach kieleckiego klubu już od początku sezonu 2010/2011, lecz z powodu zbyt wysokich żądań finansowych niemieckiego klubu wcześniejszy transfer nie doszedł do skutku. Dwukrotny Mistrz Polski w barwach Vive Targi Kielce w sezonach 2011/2012 i 2012/2013. W 2016 po raz pierwszy zdobył złoty medal Ligi Mistrzów z zespołem Vive Tauron Kielce. W kadrze narodowej zadebiutował mając 19 lat – 19 sierpnia 1998 w wygranym 31:20 towarzyskim meczu przeciwko Litwie w Goleniowie. Początkowo w reprezentacji pełnił rolę zmiennika starszych i bardziej doświadczonych bramkarzy Andrzeja Marszałka, Artura Górala, a potem Rafała Bernackiego. W 2002 wziął udział w swej pierwszej wielkiej imprezie międzynarodowej – Mistrzostwach Europy w Szwecji (był to zarazem premierowy występ Polski w turnieju finałowym ME), biało-czerwoni zajęli tam jednak dopiero 15 miejsce. Rok później wystąpił w swych pierwszych finałach mistrzostw świata (10 miejsce MŚ w Portugalii). W 2007 wywalczył srebrny medal Mistrzostw Świata w Niemczech, za co 5 lutego 2007 został odznaczony przez Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego Złotym Krzyżem Zasługi) oraz Superpuchar. W ćwierćfinałowym meczu MŚ przeciwko Rosji obronił 4 rzuty karne, a w całym turnieju 111 rzutów. W lutym 2008 zajął 7. miejsce Mistrzostw Europy w Norwegii, a w maju – podczas wrocławskiego turnieju kwalifikacyjnego – wywalczył przepustkę do Igrzysk Olimpijskich w Pekinie (przegrana w ćwierćfinale z Islandią i ostatecznie 5. miejsce). W lutym 2009 zdobył brązowy medal Mistrzostw Świata w Chorwacji, a w styczniu 2010 został uznany najlepszym bramkarzem i wybrany do „Drużyny Gwiazd” Mistrzostw Europy w Austrii. 24 stycznia 2014 r. w meczu o 5 miejsce uległ wraz z kolegami reprezentacji Islandii zajmując ostatecznie 6 miejsce na Mistrzostwach Europy w Danii. Na mistrzostwach świata 2015 zdobył brązowy medal. Po nich został odznaczony przez prezydenta Bronisława Komorowskiego Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Grę w kadrze narodowej zakończył w 2016 po Igrzyskach Olimpijskich w Rio de Janeiro. Rekordzista pod względem liczby występów w seniorskiej reprezentacji – 298 oficjalnych meczów międzypaństwowych. W maju 2010 w plebiscycie Międzynarodowej Federacji Piłki Ręcznej (IHF) został wybrany najlepszym piłkarzem ręcznym świata w roku 2009, pokonując w głosowaniu dwóch kontrkandydatów: Igora Voriego oraz Nikolę Karabaticia.

Mój autograf od piłkarza:

Moje zdjęcie z piłkarzem:

Za równo autograf jak i zdjęcie zdobyłam na 25 leci telewizji Polsat.